Dit is een verhaal dat je niet vaak zult tegenkomen. Dit gaat namelijk over hoe ik de liefde van mijn leven heb ontmoet…door een schoen. Een echte Cinderella story, maar ik was niet de prinses die om twaalf uur snel thuis moest zijn voor de koets in een pompoen veranderde.
Ik was de dronken vrouw die om elf uur ’s avonds in een Uber stapte omdat ze haar fiets niet meer kon vinden. Het eindigde met een bruiloft, waarbij de man van mijn dromen, jawel, de bekende Floris van Bommel herenschoenen aan had.
Hoe het allemaal begon
Ik zal even beginnen bij het begin. Vrijdag was voetbal avond op mijn werk, en hoewel ik geen voetbal kijk hou ik wél van bitterballen en bier. Met mijn vrouwelijke collega’s stonden we in de keuken te geinen over mannen. We hadden allemaal een Tinder profiel, en bespraken waar we mannen op zouden afwijzen. ‘Slechte schoenen’ was er één van. Afgetrapte allstars, schoenen met gaten erin, teenslippers. We gierden het uit van het lachen. Tot ik een foto voorbij zag komen van een jongen met bruine leren instappers met een slangenmotief. Ik was geïntrigeerd. Zijn hoofd stond er niet helemaal op, maar de schoenen met de pantalon, de handen nonchalant in de zakken…het deed me wel iets. Mijn collega’s pushten me om dezelfde avond nog met hem af te spreken, en ik moest ze een foto sturen van de schoenen als bewijs. Aangeschoten stuurde ik hem een bericht, of hij sushi wilde doen over een uurtje. Verbazingwekkend genoeg antwoordde hij meteen terug; alleen bij een échte Japanse zaak in Amsterdam!
Een uur later was ik op de fiets naar het Leidseplein, zenuwachtig maar vrolijk. Bij binnenkomst in het restaurant moest ik mijn schoenen uitdoen en in een speciaal rekje zetten. Ik zag dat mijn date er nog niet was. Vol spanning ging ik zitten en ik wachtte. En wachtte. Na een uur was hij er nog niet. Hij reageerde niet op berichtjes, en mijn aangeschoten hoofd stuurde boze berichtjes naar mijn collega’s. Toen ik op het punt stond te vertrekken, kwam er een grote man binnen, luidruchtig, met een zonnebril op en aan de telefoon. ‘Gozer, verkoop die Porsche gewoon en neem de Audi. Geloof me, honderd keer beter. Ik heb trouwens Ibiza geboekt voor een maandje. Even lekker eruit, man.” Hij schoof bij me aan met een knikje, en stelde zich niet eens voor. Na tien minuten zat hij nog op te scheppen aan de telefoon. Toen hij achteloos liet vallen ‘dat hij effe wat eten was met een vriend van werk’, excuseerde ik mijzelf en zei ik dat ik naar de wc was. Hij keek niet eens op.
Ik was van plan stiekem weg te gaan, voelde me vernederd. Toen zag ik zijn schoenen in het rekje staan. In een flits greep ik zijn prachtige leren schoenen en vloog ik de deur uit. Ik lachte dronken om mijn daad, maar wist toen niet meer waar mijn fiets stond. Ik durfde niet terug richting het restaurant, dus belde ik een Uber. Toen ik instapte, vielen de schoenen uit mijn tas.
“Ah dat had je nou niet hoeven doen,” grapte de uberchauffeur, en hij raapte ze op. “Prachtige schoenen!” Ik vertelde hem over de date, en hij lachte zo hard dat de auto schudde. “Als ik ze van je mag hebben, neem ik jou mee uiteten. En dan kom ik je zelfs ophalen, gratis.”
Zo ontmoette ik de man met wie ik ging trouwen. En hij droeg de schoenen waar het allemaal mee begon. Hoe het met de man in het restaurant is afgelopen, zal ik wel nooit weten. Hij zal vast wel ervan zijn bijgekomen op Ibiza.
